Obalanie pomników
Obalone pomniki jako symboliczny akt wolności, symbol rewolucji – to widok, który dziś często staje nam przed oczami. Przełomowi politycznemu w Europie Środkowo-Wschodniej w 1989/1990 r., upadkowi muru berlińskiego, ale i „Arabskiej Wiośnie“ i innym najnowszym wydarzeniom w dziejach współczesnych często towarzyszył demontaż pomników poprzednich dyktatur. Nie wszystkie jednak pomniki obalano w imię wolności. W czasach obu wojen światowych i tworzenia nowych międzypaństwowych granic w wielu częściach Europy pomniki były obalane celem wymiany jednej tradycji narodowej na inną narodową tradycję. Zdjęcie przedstawia figury pomnika cesarza Niemiec Wilhelma I oraz pomnika narodu niemieckiego Borussii. Pomniki wzniesione zostały ok. 1896 r. i w 1907 r. w Kłajpedzie. Kiedy po zakończeniu I wojny światowej Litwini zajęli miasto, obalono pomniki po raz pierwszy. W 1939 r. Kłajpedę narodowi socjaliści „przywrócili do Rzeszy“ i postawili pomniki na nowo. Po wkroczeniu żołnierzy Armii Czerwonej do północnej części ziem pruskich w 1945 r. doszło do ponownego i ostatecznego obalenia figur pomników.
źródło: Demontierte Denkmalfiguren in Memel, slajd, przed 1939 r.
Herder-Institut Marburg, Bildarchiv, nr inwentarzowy: 6c 737